Archiwa: Wydarzenia

Wejściówki w cenie 50 zł będą sprzedawane w przypadku wolnych miejsc na widowni. Nasz festiwalowy punkt informacyjny w foyer Teatru Powszechnego będzie czynny od 18.00 w dniu pokazu.

Po sukcesie spektaklu „Goście Wieczerzy Pańskiej” z Nowego Teatru w Warszawie, którego premiera odbyła się na Festiwalu Nowe Epifanie, Tomasz Fryzeł i Piotr Froń zrealizowali przedstawienie o etycznym marazmie człowieka. Adaptacja powieści Jerzego Andrzejewskiego „Ciemności kryją ziemię” rozgrywa się pod koniec XV wieku w Hiszpanii i koncentruje wokół postaci Wielkiego Inkwizytora Tomása De Torquemady, w którego wciela się Mirosław Baka. Podczas pobytu w mieście Villa-Réal duchowny poznaje młodego dominikanina Diega, który początkowo buntuje się przeciwko metodom Świętego Oficjum wobec heretyków. Torquemada jednak nie tylko przekonuje młodzieńca co do słuszności swojej działalności w imię obrony wiary, lecz także czyni go uczniem ślepo podążającym za ideami Inkwizycji. Pod wpływem Tomása – czy to za sprawą jego retorycznych manipulacji, czy stosunku władzy – pozostają prawie wszyscy bohaterowie powieści.
Mirosław Baka po raz kolejny obronił tytuł mistrzowski. Charakterystyczna dla wielu jego ról powściągliwość, w połączeniu ze spokojnym, surowym tonem głosu, sprawiają, że w swojej kreacji wydaje się chwilami nie człowiekiem z krwi i kości, ale precyzyjną wykładnią logicznego umysłu. Jego postać jest bezkompromisowa w słownych starciach ze swoimi rozmówcami – z każdej potyczki wychodzi z cichym triumfem. Świetnie partneruje mu Piotr Biedroń w roli Diega. 
Czym zapełnić duchową pustkę? W jakich warunkach rodzi się zło? Te pytania, wywiedzione z – wyraźniej niż przedstawienie osadzonej historycznie – literatury Andrzejewskiego, odgrywają najważniejszą rolę w spektaklu Fryzła. To im podporządkowana jest oszczędna gra siedmiu, niemal przez cały czas obecnych na scenie, aktorów – tym mocniejsza w wymowie, im bardziej zespół gdańskiego Teatru Wybrzeże tonuje swoją sceniczną obecność. Ostatecznie zło w „Ciemnościach kryjących ziemię” personifikuje się jako działalność Świętej Inkwizycji, która u Fryzła – jeszcze silniej niż u Andrzejewskiego – ma wymiar uniwersalny: nie tylko społeczno-polityczny, wychodzący poza ramy instytucji kościelnej i kontekst chrześcijańsko-religijny, ale przede wszystkim duchowy, jednostkowy dla każdego człowieka.

Więcej: Katarzyna Lemańska, „Notatnik Teatralny”

Po spektaklu odbędzie się spotkanie z reżyserem Tomaszem Fryzłem oraz prof. Pawłem Łukowem z Wydziału Filozofii UW. Moderator:  dr Henryk Mazurkiewicz

Recenzje

Warto obejrzeć ten spektakl o manipulacji, zdradzaniu przyjaciół, donosicielstwie i kłamstwach najwyższych władz, by uświadomić sobie, że epoki się zmieniają, a najgorszy mrok trwa i kipi jak gotowana woda w garnku, nawet gdy ubrany jest w elegancki garnitur.
Krzysztof Skiba, „Angora”

Spektakl Teatru Wybrzeże nie jest atakiem na kościół, a ponurą, upiorną wręcz wiwisekcją zła, ubraną symbolicznie w szaty inkwizycji. W laboratoryjnych wręcz warunkach widzowie śledzą, jak zło rodzi zło, którego nie da się ujarzmić. Efektowny wizualnie, bardzo dobrze zagrany spektakl przekonuje, że Tomasz Fryzeł ma szansę odegrać większą rolę w polskim teatrze.
Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl

Twórcom udało się nie tylko przenikliwie spojrzeć w mroki hiszpańskiej Inkwizycji, ale też obnażyć ponadczasowe mechanizmy reprodukowania zła. Otchłań, którą wykreowali, budzi trwogę, bo spoglądanie w nią nie może pozostać bezkarne. Torquemada każdego z nas zapytać może o imię.
Wojciech Jerzy Kieler, Teatrologia.info

Twórcy

Adaptacja i dramaturgia: Piotr Froń
Reżyseria: Tomasz Fryzeł
Scenografia i kostiumy: Anna Oramus
Muzyka: Nikodem Dybiński
Reżyseria światła: Klaudyna Schubert
Asystent reżysera: Grzegorz Otrębski
Inspicjentka-suflerka: Weronika Mathes

Premiera: 12.04.2024
Czas trwania: 1 godz. 50 min (bez przerwy)
W spektaklu występuje intensywne czerwone światło.

Występują
Mirosław Baka, Piotr Biedroń, Maciej Konopiński, Marcin Miodek, Grzegorz Otrębski, Cezary Rybiński, Jarosław Tyrański

Galeria

Making of

Młoda kobieta staje przed dylematem osobistym – bardzo pragnie macierzyństwa. Od samego początku ciąża nie przebiega jednak prawidłowo. Zachowany w nadrealistycznej estetyce dramat katalońskiej dramatopisarki Clàudii Cedó, inspirowany osobistymi przeżyciami autorki, opowiada o uwewnętrznionych etapach żałoby, którą po przerwanej w wyniku kolejnych komplikacji ciąży przechodzi Julia.
W powrocie do równowagi psychicznej bohaterce, granej przez Katarzynę Dałek, pomaga jej alter ego – w drugą Julię wciela się Dorota Androsz. Skłania ona swoją imienniczkę do retrospekcji pobytu w szpitalu i decyzji, które wtedy zapadły. Ta swoista psychoterapia odbywa się w tytułowym pustym miejscu.
Historia Julii wpisuje się w międzypokoleniowe doświadczenia matek, podejmując tematy terminacji ciąży z powodu zagrożenia zdrowia i życia kobiety oraz pomocy społeczno-psychologicznej. Spektakl Leny Frankiewicz nie jest jednak o walce kobiet o ich prawa, ale o emocjonalnych konsekwencjach straty. W jaki sposób można zaopiekować się tak wielkim bólem?

Więcej: Katarzyna Lemańska, „Notatnik Teatralny”

8 marca po spektaklu odbędzie się spotkanie z reżyserką Leną Frankiewicz oraz dr hab. n. med. Urszulą Tataj-Puzyną. Moderatorka: Alina Wojsław

Ważne informacje

W spektaklu pojawia się temat utraty dziecka.

Recenzje

Przedstawienie „Pustych miejsc” w reżyserii Leny Frankiewicz (…) jest inscenizacją godną polecenia. Wykracza ono daleko poza ramy, jakie zakreśla mu przyklejana etykieta terapeutyczności. Jest „opowieścią” wychodzącą z brutalnego realizmu do symbolicznego kodu o traumatycznym ludzkim cierpieniu, granicach odpowiedzialności, samotności w obliczu krańcowych sytuacji życiowych.
Edward Jakiel, teatrologia.info

Czy spektakl ten może mieć działanie terapeutyczne? Z pewnością tak, bo traum, które pieką do żywego i o których trudno rozmawiać nawet z bliskimi (jak poronienie, śmierć dziecka, ale też bezpłodność, gwałt czy zdrada) jest więcej. (…) „Puste miejsca” są pięknym wizualnie, dopracowanym w każdym detalu spektaklem, z prawdziwym popisem aktorskim Katarzyny Dałek, dzięki której dramat jej bohaterki rezonuje jeszcze długo po wyjściu z teatru.
Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl

Co czuje kobieta postawiona przed decyzją o aborcji wyczekiwanego dziecka, o którym wie, że urodzi się martwe? Powinna ratować siebie czy dziecko? A może uchwycić się cienia szansy, że lekarze się mylą? Jak w takim momencie ocalić w sobie nadzieję? „Puste miejsca” stawiają najtrudniejsze z pytań, nie dając na nie prostych odpowiedzi.
Katarzyna Fryc, „Gazeta wyborcza”

Twórcy

Reżyseria: Lena Frankiewicz
Autorka: Clàudia Cedó
Tytuł oryginalny: „Una gossa en un descampat” (2018)
Tłumaczenie z języka hiszpańskiego: Zuzanna Bućko
Scenografia, światło: Agata Skwarczyńska
Kostiumy: Alicja Kamaj
Muzyka: Miłosz Pękala
Choreografia: Anna Steller
Wideo: Mateusz Zieliński
Konsultacje wokalne: Marta Smuk
Konsultacje psychologiczne: Anna Szarmach
Inspicjentka-suflerka, asystentka reżyserki: Agnieszka Szczepaniak
Projekt plakatu: Natalia Kabanow
Polski przekład sztuki pod tytułem „W pustym gnieździe” ukazał się w miesięczniku „Dialog” (2020 nr 4).

Premiera: 2.02.2024
Czas trwania: 1 godz. 50 min (bez przerwy)
W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach, występują intensywne zmiany oświetlenia oraz dynamiczna muzyka.

Występują
Dorota Androsz – Julia 2
Piotr Biedroń – Paul oraz Cień
Katarzyna Dałek – Julia
Sylwia Góra – Gloria (aktorka), Doktor Prat (ginekolożka), Carme (psycholożka), Martina (przyjaciółka), Irene (siostra), Paula (pielęgniarka)
Krzysztof Matuszewski – Ricard oraz Josep
Marzena Nieczuja-Urbańska – Merche (matka), Mari (pielęgniarka z Andulazji), Babcia, Anestozjolożka, Ester (pielęgniarka na praktykach), Sprzedawczyni, Paula (pielęgniarka)

Galeria

Making of

Młoda kobieta staje przed dylematem osobistym – bardzo pragnie macierzyństwa. Od samego początku ciąża nie przebiega jednak prawidłowo. Zachowany w nadrealistycznej estetyce dramat katalońskiej dramatopisarki Clàudii Cedó, inspirowany osobistymi przeżyciami autorki, opowiada o uwewnętrznionych etapach żałoby, którą po przerwanej w wyniku kolejnych komplikacji ciąży przechodzi Julia.
W powrocie do równowagi psychicznej bohaterce, granej przez Katarzynę Dałek, pomaga jej alter ego – w drugą Julię wciela się Dorota Androsz. Skłania ona swoją imienniczkę do retrospekcji pobytu w szpitalu i decyzji, które wtedy zapadły. Ta swoista psychoterapia odbywa się w tytułowym pustym miejscu.
Historia Julii wpisuje się w międzypokoleniowe doświadczenia matek, podejmując tematy terminacji ciąży z powodu zagrożenia zdrowia i życia kobiety oraz pomocy społeczno-psychologicznej. Spektakl Leny Frankiewicz nie jest jednak o walce kobiet o ich prawa, ale o emocjonalnych konsekwencjach straty. W jaki sposób można zaopiekować się tak wielkim bólem?

Więcej: Katarzyna Lemańska, „Notatnik Teatralny”

8 marca po spektaklu odbędzie się spotkanie z reżyserką Leną Frankiewicz oraz dr hab. n. med. Urszulą Tataj-Puzyną. Moderatorka: Alina Wojsław

Ważne informacje

W spektaklu pojawia się temat utraty dziecka.

Recenzje

Przedstawienie „Pustych miejsc” w reżyserii Leny Frankiewicz (…) jest inscenizacją godną polecenia. Wykracza ono daleko poza ramy, jakie zakreśla mu przyklejana etykieta terapeutyczności. Jest „opowieścią” wychodzącą z brutalnego realizmu do symbolicznego kodu o traumatycznym ludzkim cierpieniu, granicach odpowiedzialności, samotności w obliczu krańcowych sytuacji życiowych.
Edward Jakiel, teatrologia.info

Czy spektakl ten może mieć działanie terapeutyczne? Z pewnością tak, bo traum, które pieką do żywego i o których trudno rozmawiać nawet z bliskimi (jak poronienie, śmierć dziecka, ale też bezpłodność, gwałt czy zdrada) jest więcej. (…) „Puste miejsca” są pięknym wizualnie, dopracowanym w każdym detalu spektaklem, z prawdziwym popisem aktorskim Katarzyny Dałek, dzięki której dramat jej bohaterki rezonuje jeszcze długo po wyjściu z teatru.
Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl

Co czuje kobieta postawiona przed decyzją o aborcji wyczekiwanego dziecka, o którym wie, że urodzi się martwe? Powinna ratować siebie czy dziecko? A może uchwycić się cienia szansy, że lekarze się mylą? Jak w takim momencie ocalić w sobie nadzieję? „Puste miejsca” stawiają najtrudniejsze z pytań, nie dając na nie prostych odpowiedzi.
Katarzyna Fryc, „Gazeta wyborcza”

Twórcy

Reżyseria: Lena Frankiewicz
Autorka: Clàudia Cedó
Tytuł oryginalny: „Una gossa en un descampat” (2018)
Tłumaczenie z języka hiszpańskiego: Zuzanna Bućko
Scenografia, światło: Agata Skwarczyńska
Kostiumy: Alicja Kamaj
Muzyka: Miłosz Pękala
Choreografia: Anna Steller
Wideo: Mateusz Zieliński
Konsultacje wokalne: Marta Smuk
Konsultacje psychologiczne: Anna Szarmach
Inspicjentka-suflerka, asystentka reżyserki: Agnieszka Szczepaniak
Projekt plakatu: Natalia Kabanow
Polski przekład sztuki pod tytułem „W pustym gnieździe” ukazał się w miesięczniku „Dialog” (2020 nr 4).

Premiera: 2.02.2024
Czas trwania: 1 godz. 50 min (bez przerwy)
W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach, występują intensywne zmiany oświetlenia oraz dynamiczna muzyka.

Występują
Dorota Androsz – Julia 2
Piotr Biedroń – Paul oraz Cień
Katarzyna Dałek – Julia
Sylwia Góra – Gloria (aktorka), Doktor Prat (ginekolożka), Carme (psycholożka), Martina (przyjaciółka), Irene (siostra), Paula (pielęgniarka)
Krzysztof Matuszewski – Ricard oraz Josep
Marzena Nieczuja-Urbańska – Merche (matka), Mari (pielęgniarka z Andulazji), Babcia, Anestozjolożka, Ester (pielęgniarka na praktykach), Sprzedawczyni, Paula (pielęgniarka)

Galeria

Making of