Wiek: dzieci 6 miesięcy – 3 lat i bliscy im dorośli
„Do góry” to spektakl stworzony z myślą o widzach najnajmłodszych – tych od kilku miesięcy do 3 roku życia oraz bliskich im dorosłych, którzy wspólnie chcą doświadczyć teatru formy. „Do góry” jest zachwytem nad bogactwem, pięknem i niezwykłością karkonoskiej natury i zabiera widzów w pełną abstrakcyjnych skojarzeń podróż w górę i w głąb siebie. Spektakl jest zaproszeniem do działania. To zachęta do budowania przez rodziców relacji z dziećmi, które oparte są na wspólnym doświadczaniu przyrody, poszukiwaniu w niej sensu i piękna, zapośredniczonym poprzez współbycie w sztuce.
Dostępność
Spektakl w większości trwania jest bez słów ze wstępem w PJM.
Za okazaniem Legitymacji Osoby Niepełnosprawnej obowiązuje cana 20 zł. Zniżka obejmuje dziecko i jednego opiekuna. W celu rezerwacji biletów należy wysłać SMS na nr + 48 530 157 939 lub napisać pod adres: festiwal@noweepifanie.pl. Bilety będą także sprzedawane w dniu pokazów godzinę przed wydarzeniem.
Ważne informacje
W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach, przygrywa delikatna muzyka, pod koniec spektaklu aktorzy wchodzą w interakcję z najmłodszymi widzami i wspólnie zachęcają do zabawy klockami.
Recenzje
Tu nie siedzi się w fotelach na widowni, tylko na miękkich pufach blisko aktorów, nie ma tekstu, ze sceny padają raczej pojedyncze słowa, jest za to dużo różnych dźwięków, kolorów i faktur. Dzieci tarzają się po podłodze, komentują na głos, bawią się z aktorami.
Aktorzy animują przedmioty i z pomocą muzyki (o muflonie, orzesznicy i salamandrze) tworzą sceniczną opowieść o pięknej przyrodzie, górach Karkonoszach, świecie roślin i zwierząt. A w formie projekcji pojawia się m.in.: biedrzeniec mniejszy skalny, dzwonek karkonoski, gnidosz sudecki, przetacznik alpejski, przytulia sudecka, rzeżucha rezedolistna i turzyca patagońska.
Piotr Grosman, Teatr dla Wszystkich
Twórcy
Reżyseria: Alicja Morawska-Rubczak Asystentka reżyserki: Natallia Levanava Scenografia: Barbara Małecka Muzyka: Sebastian Świąder Projekty graficzne: Katarzyna Mular Charakteryzatorka: Aga Ejsmont
Premiera: 29.05.2022 Czas trwania: 45 min (bez przerwy) Dzieci w wieku 6 miesięcy – 3 lata i bliscy im dorośli
Wiek: dzieci 6 miesięcy – 3 lat i bliscy im dorośli
„Do góry” to spektakl stworzony z myślą o widzach najnajmłodszych – tych od kilku miesięcy do 3 roku życia oraz bliskich im dorosłych, którzy wspólnie chcą doświadczyć teatru formy. „Do góry” jest zachwytem nad bogactwem, pięknem i niezwykłością karkonoskiej natury i zabiera widzów w pełną abstrakcyjnych skojarzeń podróż w górę i w głąb siebie. Spektakl jest zaproszeniem do działania. To zachęta do budowania przez rodziców relacji z dziećmi, które oparte są na wspólnym doświadczaniu przyrody, poszukiwaniu w niej sensu i piękna, zapośredniczonym poprzez współbycie w sztuce.
Dostępność
Spektakl w większości trwania jest bez słów ze wstępem w PJM.
Za okazaniem Legitymacji Osoby Niepełnosprawnej obowiązuje cana 20 zł. Zniżka obejmuje dziecko i jednego opiekuna. W celu rezerwacji biletów należy wysłać SMS na nr + 48 530 157 939 lub napisać pod adres: festiwal@noweepifanie.pl. Bilety będą także sprzedawane w dniu pokazów godzinę przed wydarzeniem.
Ważne informacje
W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach, przygrywa delikatna muzyka, pod koniec spektaklu aktorzy wchodzą w interakcję z najmłodszymi widzami i wspólnie zachęcają do zabawy klockami.
Recenzje
Tu nie siedzi się w fotelach na widowni, tylko na miękkich pufach blisko aktorów, nie ma tekstu, ze sceny padają raczej pojedyncze słowa, jest za to dużo różnych dźwięków, kolorów i faktur. Dzieci tarzają się po podłodze, komentują na głos, bawią się z aktorami.
Aktorzy animują przedmioty i z pomocą muzyki (o muflonie, orzesznicy i salamandrze) tworzą sceniczną opowieść o pięknej przyrodzie, górach Karkonoszach, świecie roślin i zwierząt. A w formie projekcji pojawia się m.in.: biedrzeniec mniejszy skalny, dzwonek karkonoski, gnidosz sudecki, przetacznik alpejski, przytulia sudecka, rzeżucha rezedolistna i turzyca patagońska.
Piotr Grosman, Teatr dla Wszystkich
Twórcy
Reżyseria: Alicja Morawska-Rubczak Asystentka reżyserki: Natallia Levanava Scenografia: Barbara Małecka Muzyka: Sebastian Świąder Projekty graficzne: Katarzyna Mular Charakteryzatorka: Aga Ejsmont
Premiera: 29.05.2022 Czas trwania: 45 min (bez przerwy) Dzieci w wieku 6 miesięcy – 3 lata i bliscy im dorośli
Spektakl o spotkaniu ciał, energii, skojarzeń. Spotkanie w tym momencie. Wyjątkowe, jedyne, niepowtarzalne. Spokój, bliskość, wspólnota, rodzina. Czego w niej doświadczamy? Różnorodności, niespodzianek, nieporozumień, frajdy, awarii, kłótni i bzika! Jesteśmy od siebie różni, każdy niesie swoją historię. Spotykamy się, czekamy na siebie, uciekamy, szukamy kolejnych ścieżek. Jesteśmy razem, połączeni niewidzialną siatką uczuć i myśli. Czy bywa nam ze sobą ciężko? Jasne! Każdy przecież przekracza swoje granice, każdy się potyka, każdy rozkręca od czasu do czasu swoją własną grandę! Trzy performerki w swobodny, otwarty i włączający sposób budują i odkrywają wielozmysłowy świat. To ich historia o eksperymentowaniu, dojrzewaniu, poznawaniu samych siebie i odkrywaniu innych. Spotkaniu towarzyszą obiekty sensoryczne Intibag.
Dostępność
Obydwa pokazy są ze wstępem w PJM i z audiodeskrypcją. W celu rezerwacji biletów z zestawem słuchawek do audiodeskrypcji należy zadzwonić lub wysłać SMS na nr + 48 530 157 939 lub napisać pod adres: festiwal@noweepifanie.pl.
Na spektakle w ramach Rodzinnych Nowych Epifanii obowiązuje zniżki 15% na bilet za okazaniem Legitymacji Osoby Niepełnosprawnej. Zniżka obejmuje jednego opiekuna.
Ważne informacje
W cenie biletu o godz. 14:00 odbędą się warsztaty. Wymagane zapisy (opis poniżej). Aktorzy wchodzą w interakcję z Widzami. W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach. Bez słów. Wszyscy Widzowie proszeni są o zdjęcie obuwia.
Recenzje
Frajda to radość i zabawa. Granda – coś oburzającego albo wielka awantura. Bzik z kolei kiedyś oznaczał kogoś oryginalnego, dziś raczej dziwaka. Co je łączy? Rodzina! (…) Frajda, granda, bzik to także pełnowymiarowe dzieło taneczne. Dziewczyny z Kolekttacz przygotowały intrygującą choreografię, którą zaprezentowały w rytmie awanturniczej muzyki, by chwile później ukoić płynnymi ruchami zszargane nerwy. Pomocne w tym były oczywiście poduchy i wałki, które po tym, jak przez moment były tarczami treningowymi, przedmiotami do rozładowania złych emocji, kolejno przelewały się po ciele, delikatnie je masując, rozluźniając mięśnie, uwalniały od napięcia. Monika Nawrocka-Leśnik, kultura.poznan.pl
O warsztatach
Ku bliskości
Warsztaty dedykujemy dzieciom od 3 lat i bliskim dorosłym, także uczestnikom i uczestniczkom z różnymi potrzebami.
Zapraszamy do spotkania w ruchu autentycznym, niewymuszonym, w nieustającej wymianie: myśli, energii, obserwacji, skojarzeń. Warsztaty traktujemy jako pretekst do budowania i pogłębiania relacji pomiędzy uczestnikami wydarzenia. W naszym działaniu staramy się przełamywać tradycyjny schemat artysta – odbiorca, przenosząc akcent z biernego odbioru na wspólne doświadczanie i przeżywanie. Towarzyszą nam założenia niezaprogramowanej na siłę interakcji, wielozmysłowości i współtworzenia. Podczas „Ku bliskości” staramy się zwrócić uwagę na fakt, że każde ciało jest wyjątkowe, niepowtarzalne, wystarczające. Szukamy szczególnej energii, która daje swobodę, skupienie a zwłaszcza radość. Towarzyszą nam obiekty sensoryczne INTIBAG (www.intibag.eu).
Zapisy: miejsca rezerwują dorośli i dzieci Koszt: warsztaty są w cenie biletu
Liczba uczestników: 25 osób Czas trwania: 12.04.2025 sob. 14:00–14:45
Twórcy
Choreografia/reżyseria: Aniela Kokosza, Paulina Giwer-Kowalewska, Agnieszka Dubilewicz Współpraca choreograficzna: Izabela Chlewińska Przestrzeń: Tomasz Bergmann Muzyka: Hania Rani i fragment utworu: „Mutant brain” Sama Spiegela Kostiumy: Olga Strizhniova, Idalia Mantas Produkcja: Art Fraction Foundation, Stowarzyszenie Artystów Kolekttacz
Premiera: 1.07.2021 Czas trwania: ok. 45 min 3+
Występują Aniela Kokosza, Paulina Giwer-Kowalewska, Aneta Jankowska
Nagrody
Spektakl zakwalifikowany na Polską Platformę Tańca 2024 w Łodzi.
Sarah Kofman – francuska filozofka, eseistka, profesorka Sorbony, związana z nurtem dekonstrukcjonizmu – była bliską współpracowniczką Jacques’a Derridy i Gilles’a Deleuze’a. Jednak mimo imponującego dorobku naukowego obejmującego filozofię, sztukę, psychoanalizę, literaturę i feminizm, nigdy nie zdobyła należnego jej miejsca w gronie najwybitniejszych postaci światowej filozofii. Kofman napisała wiele książek i niezliczone artykuły, ale dopiero pod koniec życia odważyła się opowiedzieć o sobie. O swoim dzieciństwie rozpiętym między dwoma matkami i o symbolicznym nieustannym „krążeniu” między rue Ordener – kojarzoną z jej żydowską tożsamością, a rue Labat – związaną z procesem asymilacji; krążeniu, które stało się źródłem jej wewnętrznego konfliktu tożsamościowego. Sztuczna, wytworzona na lata tożsamość nie tylko pozwoliła przetrwać Kofman wojnę i uniknąć śmierci, ale także umożliwiła refleksję nad tym, co najgłębiej tkwiło w jej własnym „ja”. Przyglądając się tej osobistej historii Kofman, powinniśmy zadać sobie pytanie: na co właściwie patrzymy i kogo tak naprawdę widzimy?
Całe życie obchodzę, Alexandre, wydaję na taksówki by omijały rue Ordener i rue Labat szerokim łukiem, a zwłaszcza łączącą je rue Marcadet, ta jest najgorsza, czy słyszysz to, co ja: Mar-cadet, kosz-mar? to nie przypadek, Alexandre, że między te dwie ulice wcisnęła się ta sylaba, posłuchaj: MAR-cadet, kosz-MAR! Dlatego omijam od kilkudziesięciu lat rue Ordener i rue Labat, taksówka, zawsze ta sama, zawozi mnie na wykłady nadkładając drogi, dopłacam do tych objazdów, całe życie za to płacę, już dość. Janusz Margański, Monika Muskała (fragment scenariusza)
12 kwietnia po spektaklu odbędzie się spotkanie z twórczyniami i twórcami oraz z prof. Andrzejem Lederem. Moderatorka: Katarzyna Lemańska
Harmonogram
Premiera festiwalowa: 10.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Pokazy festiwalowe: 11-13.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Spotkanie z twórcami i prof. Andrzejem Lederem, 12.04, g. 21.15, Duża Scena, wstęp wolny
Ważne informacje
W spektaklu pojawia się tematy: śmierci samobójczej, zaburzenia odżywiania, przemocy wobec dzieci. Palone są na scenie papierosy.
Twórcy
Reżyseria: Katarzyna Kalwat Tekst: Janusz Margański, Monika Muskała Sceniczne opracowanie tekstu: Monika Muskała Scenografia: Zbigniew Libera Muzyka: Wojtek Blecharz Reżyseria światła, zdjęcia do filmu: Marcin Koszałka Kostiumy: Katarzyna Kalwat, Saskia Hellmann Konsultacja choreograficzna: Igor Shugaleev Opracowanie architektoniczne koncepcji scenografii i jej realizacja wizualna: Saskia Hellmann Instumentalistka: Kamila Wąsik-Janiak Inspicjentka: Marta Śmierzchalska Asystentka reżyserki: Maja Wisła-Szopińska Koprodukcja: Nowy Teatr, Festiwal Nowe Epifanie/Centrum Myśli Jana Pawła II Premiera: 10.04.2025 podczas 16. edycji Festiwalu Nowe Epifanie 16+
Występują Ewa Dałkowska/Maria Maj, Małgorzata Hajewska, Maja Ostaszewska, Jacek Poniedziałek oraz Alicja Strojek/Emilia Przywara/Nina Żubrowska
Spektakl oparty na tańcu, ruchu i obiektach skupiony na poszukiwaniu istoty wspólnoty. Spójrz, to jest dom. Tu mieszkamy. Nasz dom. Ale rozejrzyj się – czy widzisz inne domy? Czy są ze sobą połączone? Chcielibyśmy zaprosić rodziny w podróż po naszej okolicy. To jest nasza społeczność. Tutaj wszyscy mieszkamy. Odkryjmy razem naszą wspólną przestrzeń. Jak troszczymy się o siebie nawzajem? Jak możemy żyć razem pomimo wszystkich różnic? Wszyscy jesteśmy połączeni, dlatego chcemy być życzliwi i wspólnie budować naszą społeczność. Otwórz swoje serce, otwórz drzwi swojego domu i dołącz do nas w tym wyjątkowym momencie. Spektakl jest wyrazem naszej troski o oddanie głosu najmłodszym w relacjach, które tworzymy z otaczającymi nas ludźmi. Dwoje łagodnych performerów zaprasza najmniejszych widzów do współpracy w budowaniu ich małej społeczności i dzieleniu się kreatywnością.
Ważne informacje
W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach, występują intensywne zmiany oświetlenia oraz dynamiczna muzyka. Aktorzy wchodzą w interakcję z Widzami. Wszyscy Widzowie proszeni są o zdjęcie obuwia.
Dostępność
Obydwa pokazy są z audiodeskrypcją. W celu rezerwacji biletów z zestawem słuchawek do audiodeskrypcji należy zadzwonić lub wysłać SMS na nr + 48 530 157 939 lub napisać pod adres: festiwal@noweepifanie.pl.
Na spektakle w ramach Rodzinnych Nowych Epifanii obowiązuje zniżki 15% na bilet za okazaniem Legitymacji Osoby Niepełnosprawnej. Zniżka obejmuje jednego opiekuna.
Twórcy
Reżyseria: Alicja Morawska-Rubczak Koncepcja, scenografia: Barbara Małecka Przygotowanie choreograficznie: Ula Zerek i Aniela Kokosza Muzyka: Iwona Skv
Premiera: 9.09.2023 Czas trwania: 40 min Dla rodzin z dziećmi od 2 do 5 lat.
Spektakl zrealizowany w koprodukcji Teatru Animacji w Poznaniu i Art Fraction Foundation w ramach projektu „Mapping. A map on the aesthetics of performing arts for early years” realizowanego ze środków programu Kreatywna Europa.
Występują Paulina Giwer-Kowalewska, Antek Kurjata Głosów użyczyli: Zuzanna Morawska, Emilia Gałkowska i Piotr Grabowski
Nagrody
28 edycja Międzynarodowego Festiwalu Teatrów dla Dzieci i Młodzieży KORCZAK DZISIAJ: Nagrodę im. Stefanii Wilczyńskiej (Jury Dorosłych) Nagrodę im. Haliny i Jana Machulskich za stworzenie atmosfery bezpieczeństwa, za przełamanie podziału na widza i przedstawiającego, za nawiązanie bliskiej relacji z widzami, za uważność i wzajemne zaufanie w duecie scenicznym, za odzwierciedlenie idei Korczakowskich (Jury Młodych).
Galeria
Fot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej ZakrzewskiFot. Maciej Zakrzewski
Sarah Kofman – francuska filozofka, eseistka, profesorka Sorbony, związana z nurtem dekonstrukcjonizmu – była bliską współpracowniczką Jacques’a Derridy i Gilles’a Deleuze’a. Jednak mimo imponującego dorobku naukowego obejmującego filozofię, sztukę, psychoanalizę, literaturę i feminizm, nigdy nie zdobyła należnego jej miejsca w gronie najwybitniejszych postaci światowej filozofii. Kofman napisała wiele książek i niezliczone artykuły, ale dopiero pod koniec życia odważyła się opowiedzieć o sobie. O swoim dzieciństwie rozpiętym między dwoma matkami i o symbolicznym nieustannym „krążeniu” między rue Ordener – kojarzoną z jej żydowską tożsamością, a rue Labat – związaną z procesem asymilacji; krążeniu, które stało się źródłem jej wewnętrznego konfliktu tożsamościowego. Sztuczna, wytworzona na lata tożsamość nie tylko pozwoliła przetrwać Kofman wojnę i uniknąć śmierci, ale także umożliwiła refleksję nad tym, co najgłębiej tkwiło w jej własnym „ja”. Przyglądając się tej osobistej historii Kofman, powinniśmy zadać sobie pytanie: na co właściwie patrzymy i kogo tak naprawdę widzimy?
Całe życie obchodzę, Alexandre, wydaję na taksówki by omijały rue Ordener i rue Labat szerokim łukiem, a zwłaszcza łączącą je rue Marcadet, ta jest najgorsza, czy słyszysz to, co ja: Mar-cadet, kosz-mar? to nie przypadek, Alexandre, że między te dwie ulice wcisnęła się ta sylaba, posłuchaj: MAR-cadet, kosz-MAR! Dlatego omijam od kilkudziesięciu lat rue Ordener i rue Labat, taksówka, zawsze ta sama, zawozi mnie na wykłady nadkładając drogi, dopłacam do tych objazdów, całe życie za to płacę, już dość. Janusz Margański, Monika Muskała (fragment scenariusza)
12 kwietnia po spektaklu odbędzie się spotkanie z twórczyniami i twórcami oraz z prof. Andrzejem Lederem. Moderatorka: Katarzyna Lemańska
Harmonogram
Premiera festiwalowa: 10.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Pokazy festiwalowe: 11-13.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Spotkanie z twórcami i prof. Andrzejem Lederem, 12.04, g. 21.15, Duża Scena, wstęp wolny
Ważne informacje
W spektaklu pojawia się tematy: śmierci samobójczej, zaburzenia odżywiania, przemocy wobec dzieci. Palone są na scenie papierosy.
Twórcy
Reżyseria: Katarzyna Kalwat Tekst: Janusz Margański, Monika Muskała Sceniczne opracowanie tekstu: Monika Muskała Scenografia: Zbigniew Libera Muzyka: Wojtek Blecharz Reżyseria światła, zdjęcia do filmu: Marcin Koszałka Kostiumy: Katarzyna Kalwat, Saskia Hellmann Konsultacja choreograficzna: Igor Shugaleev Opracowanie architektoniczne koncepcji scenografii i jej realizacja wizualna: Saskia Hellmann Instumentalistka: Kamila Wąsik-Janiak Inspicjentka: Marta Śmierzchalska Asystentka reżyserki: Maja Wisła-Szopińska Koprodukcja: Nowy Teatr, Festiwal Nowe Epifanie/Centrum Myśli Jana Pawła II Premiera: 10.04.2025 podczas 16. edycji Festiwalu Nowe Epifanie 16+
Występują Ewa Dałkowska/Maria Maj, Małgorzata Hajewska, Maja Ostaszewska, Jacek Poniedziałek oraz Alicja Strojek/Emilia Przywara/Nina Żubrowska
Na podstawie powieści Jerzego Andrzejewskiego * władza * przemoc
Wejściówki w cenie 50 zł będą sprzedawane w przypadku wolnych miejsc na widowni. Nasz festiwalowy punkt informacyjny w foyer Teatru Powszechnego będzie czynny od 18.00 w dniu pokazu.
Po sukcesie spektaklu „Goście Wieczerzy Pańskiej” z Nowego Teatru w Warszawie, którego premiera odbyła się na Festiwalu Nowe Epifanie, Tomasz Fryzeł i Piotr Froń zrealizowali przedstawienie o etycznym marazmie człowieka. Adaptacja powieści Jerzego Andrzejewskiego „Ciemności kryją ziemię” rozgrywa się pod koniec XV wieku w Hiszpanii i koncentruje wokół postaci Wielkiego Inkwizytora Tomása De Torquemady, w którego wciela się Mirosław Baka. Podczas pobytu w mieście Villa-Réal duchowny poznaje młodego dominikanina Diega, który początkowo buntuje się przeciwko metodom Świętego Oficjum wobec heretyków. Torquemada jednak nie tylko przekonuje młodzieńca co do słuszności swojej działalności w imię obrony wiary, lecz także czyni go uczniem ślepo podążającym za ideami Inkwizycji. Pod wpływem Tomása – czy to za sprawą jego retorycznych manipulacji, czy stosunku władzy – pozostają prawie wszyscy bohaterowie powieści. Mirosław Baka po raz kolejny obronił tytuł mistrzowski. Charakterystyczna dla wielu jego ról powściągliwość, w połączeniu ze spokojnym, surowym tonem głosu, sprawiają, że w swojej kreacji wydaje się chwilami nie człowiekiem z krwi i kości, ale precyzyjną wykładnią logicznego umysłu. Jego postać jest bezkompromisowa w słownych starciach ze swoimi rozmówcami – z każdej potyczki wychodzi z cichym triumfem. Świetnie partneruje mu Piotr Biedroń w roli Diega. Czym zapełnić duchową pustkę? W jakich warunkach rodzi się zło? Te pytania, wywiedzione z – wyraźniej niż przedstawienie osadzonej historycznie – literatury Andrzejewskiego, odgrywają najważniejszą rolę w spektaklu Fryzła. To im podporządkowana jest oszczędna gra siedmiu, niemal przez cały czas obecnych na scenie, aktorów – tym mocniejsza w wymowie, im bardziej zespół gdańskiego Teatru Wybrzeże tonuje swoją sceniczną obecność. Ostatecznie zło w „Ciemnościach kryjących ziemię” personifikuje się jako działalność Świętej Inkwizycji, która u Fryzła – jeszcze silniej niż u Andrzejewskiego – ma wymiar uniwersalny: nie tylko społeczno-polityczny, wychodzący poza ramy instytucji kościelnej i kontekst chrześcijańsko-religijny, ale przede wszystkim duchowy, jednostkowy dla każdego człowieka.
Warto obejrzeć ten spektakl o manipulacji, zdradzaniu przyjaciół, donosicielstwie i kłamstwach najwyższych władz, by uświadomić sobie, że epoki się zmieniają, a najgorszy mrok trwa i kipi jak gotowana woda w garnku, nawet gdy ubrany jest w elegancki garnitur. Krzysztof Skiba, „Angora”
Spektakl Teatru Wybrzeże nie jest atakiem na kościół, a ponurą, upiorną wręcz wiwisekcją zła, ubraną symbolicznie w szaty inkwizycji. W laboratoryjnych wręcz warunkach widzowie śledzą, jak zło rodzi zło, którego nie da się ujarzmić. Efektowny wizualnie, bardzo dobrze zagrany spektakl przekonuje, że Tomasz Fryzeł ma szansę odegrać większą rolę w polskim teatrze. Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl
Twórcom udało się nie tylko przenikliwie spojrzeć w mroki hiszpańskiej Inkwizycji, ale też obnażyć ponadczasowe mechanizmy reprodukowania zła. Otchłań, którą wykreowali, budzi trwogę, bo spoglądanie w nią nie może pozostać bezkarne. Torquemada każdego z nas zapytać może o imię. Wojciech Jerzy Kieler, Teatrologia.info
Twórcy
Adaptacja i dramaturgia: Piotr Froń Reżyseria: Tomasz Fryzeł Scenografia i kostiumy: Anna Oramus Muzyka: Nikodem Dybiński Reżyseria światła: Klaudyna Schubert Asystent reżysera: Grzegorz Otrębski Inspicjentka-suflerka: Weronika Mathes
Premiera: 12.04.2024 Czas trwania: 1 godz. 50 min (bez przerwy) W spektaklu występuje intensywne czerwone światło.
Występują Mirosław Baka, Piotr Biedroń, Maciej Konopiński, Marcin Miodek, Grzegorz Otrębski, Cezary Rybiński, Jarosław Tyrański
Na podstawie dramatu Clàudii Cedó * utrata dziecka * trauma
Młoda kobieta staje przed dylematem osobistym – bardzo pragnie macierzyństwa. Od samego początku ciąża nie przebiega jednak prawidłowo. Zachowany w nadrealistycznej estetyce dramat katalońskiej dramatopisarki Clàudii Cedó, inspirowany osobistymi przeżyciami autorki, opowiada o uwewnętrznionych etapach żałoby, którą po przerwanej w wyniku kolejnych komplikacji ciąży przechodzi Julia. W powrocie do równowagi psychicznej bohaterce, granej przez Katarzynę Dałek, pomaga jej alter ego – w drugą Julię wciela się Dorota Androsz. Skłania ona swoją imienniczkę do retrospekcji pobytu w szpitalu i decyzji, które wtedy zapadły. Ta swoista psychoterapia odbywa się w tytułowym pustym miejscu. Historia Julii wpisuje się w międzypokoleniowe doświadczenia matek, podejmując tematy terminacji ciąży z powodu zagrożenia zdrowia i życia kobiety oraz pomocy społeczno-psychologicznej. Spektakl Leny Frankiewicz nie jest jednak o walce kobiet o ich prawa, ale o emocjonalnych konsekwencjach straty. W jaki sposób można zaopiekować się tak wielkim bólem?
Przedstawienie „Pustych miejsc” w reżyserii Leny Frankiewicz (…) jest inscenizacją godną polecenia. Wykracza ono daleko poza ramy, jakie zakreśla mu przyklejana etykieta terapeutyczności. Jest „opowieścią” wychodzącą z brutalnego realizmu do symbolicznego kodu o traumatycznym ludzkim cierpieniu, granicach odpowiedzialności, samotności w obliczu krańcowych sytuacji życiowych. Edward Jakiel, teatrologia.info
Czy spektakl ten może mieć działanie terapeutyczne? Z pewnością tak, bo traum, które pieką do żywego i o których trudno rozmawiać nawet z bliskimi (jak poronienie, śmierć dziecka, ale też bezpłodność, gwałt czy zdrada) jest więcej. (…) „Puste miejsca” są pięknym wizualnie, dopracowanym w każdym detalu spektaklem, z prawdziwym popisem aktorskim Katarzyny Dałek, dzięki której dramat jej bohaterki rezonuje jeszcze długo po wyjściu z teatru. Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl
Co czuje kobieta postawiona przed decyzją o aborcji wyczekiwanego dziecka, o którym wie, że urodzi się martwe? Powinna ratować siebie czy dziecko? A może uchwycić się cienia szansy, że lekarze się mylą? Jak w takim momencie ocalić w sobie nadzieję? „Puste miejsca” stawiają najtrudniejsze z pytań, nie dając na nie prostych odpowiedzi. Katarzyna Fryc, „Gazeta wyborcza”
Twórcy
Reżyseria: Lena Frankiewicz Autorka: Clàudia Cedó Tytuł oryginalny: „Una gossa en un descampat” (2018) Tłumaczenie z języka hiszpańskiego: Zuzanna Bućko Scenografia, światło: Agata Skwarczyńska Kostiumy: Alicja Kamaj Muzyka: Miłosz Pękala Choreografia: Anna Steller Wideo: Mateusz Zieliński Konsultacje wokalne: Marta Smuk Konsultacje psychologiczne: Anna Szarmach Inspicjentka-suflerka, asystentka reżyserki: Agnieszka Szczepaniak Projekt plakatu: Natalia Kabanow Polski przekład sztuki pod tytułem „W pustym gnieździe” ukazał się w miesięczniku „Dialog” (2020 nr 4).
Premiera: 2.02.2024 Czas trwania: 1 godz. 50 min (bez przerwy) W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach, występują intensywne zmiany oświetlenia oraz dynamiczna muzyka.
Występują Dorota Androsz – Julia 2 Piotr Biedroń – Paul oraz Cień Katarzyna Dałek – Julia Sylwia Góra – Gloria (aktorka), Doktor Prat (ginekolożka), Carme (psycholożka), Martina (przyjaciółka), Irene (siostra), Paula (pielęgniarka) Krzysztof Matuszewski – Ricard oraz Josep Marzena Nieczuja-Urbańska – Merche (matka), Mari (pielęgniarka z Andulazji), Babcia, Anestozjolożka, Ester (pielęgniarka na praktykach), Sprzedawczyni, Paula (pielęgniarka)
Na podstawie dramatu Clàudii Cedó * utrata dziecka * trauma
Młoda kobieta staje przed dylematem osobistym – bardzo pragnie macierzyństwa. Od samego początku ciąża nie przebiega jednak prawidłowo. Zachowany w nadrealistycznej estetyce dramat katalońskiej dramatopisarki Clàudii Cedó, inspirowany osobistymi przeżyciami autorki, opowiada o uwewnętrznionych etapach żałoby, którą po przerwanej w wyniku kolejnych komplikacji ciąży przechodzi Julia. W powrocie do równowagi psychicznej bohaterce, granej przez Katarzynę Dałek, pomaga jej alter ego – w drugą Julię wciela się Dorota Androsz. Skłania ona swoją imienniczkę do retrospekcji pobytu w szpitalu i decyzji, które wtedy zapadły. Ta swoista psychoterapia odbywa się w tytułowym pustym miejscu. Historia Julii wpisuje się w międzypokoleniowe doświadczenia matek, podejmując tematy terminacji ciąży z powodu zagrożenia zdrowia i życia kobiety oraz pomocy społeczno-psychologicznej. Spektakl Leny Frankiewicz nie jest jednak o walce kobiet o ich prawa, ale o emocjonalnych konsekwencjach straty. W jaki sposób można zaopiekować się tak wielkim bólem?
Przedstawienie „Pustych miejsc” w reżyserii Leny Frankiewicz (…) jest inscenizacją godną polecenia. Wykracza ono daleko poza ramy, jakie zakreśla mu przyklejana etykieta terapeutyczności. Jest „opowieścią” wychodzącą z brutalnego realizmu do symbolicznego kodu o traumatycznym ludzkim cierpieniu, granicach odpowiedzialności, samotności w obliczu krańcowych sytuacji życiowych. Edward Jakiel, teatrologia.info
Czy spektakl ten może mieć działanie terapeutyczne? Z pewnością tak, bo traum, które pieką do żywego i o których trudno rozmawiać nawet z bliskimi (jak poronienie, śmierć dziecka, ale też bezpłodność, gwałt czy zdrada) jest więcej. (…) „Puste miejsca” są pięknym wizualnie, dopracowanym w każdym detalu spektaklem, z prawdziwym popisem aktorskim Katarzyny Dałek, dzięki której dramat jej bohaterki rezonuje jeszcze długo po wyjściu z teatru. Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl
Co czuje kobieta postawiona przed decyzją o aborcji wyczekiwanego dziecka, o którym wie, że urodzi się martwe? Powinna ratować siebie czy dziecko? A może uchwycić się cienia szansy, że lekarze się mylą? Jak w takim momencie ocalić w sobie nadzieję? „Puste miejsca” stawiają najtrudniejsze z pytań, nie dając na nie prostych odpowiedzi. Katarzyna Fryc, „Gazeta wyborcza”
Twórcy
Reżyseria: Lena Frankiewicz Autorka: Clàudia Cedó Tytuł oryginalny: „Una gossa en un descampat” (2018) Tłumaczenie z języka hiszpańskiego: Zuzanna Bućko Scenografia, światło: Agata Skwarczyńska Kostiumy: Alicja Kamaj Muzyka: Miłosz Pękala Choreografia: Anna Steller Wideo: Mateusz Zieliński Konsultacje wokalne: Marta Smuk Konsultacje psychologiczne: Anna Szarmach Inspicjentka-suflerka, asystentka reżyserki: Agnieszka Szczepaniak Projekt plakatu: Natalia Kabanow Polski przekład sztuki pod tytułem „W pustym gnieździe” ukazał się w miesięczniku „Dialog” (2020 nr 4).
Premiera: 2.02.2024 Czas trwania: 1 godz. 50 min (bez przerwy) W spektaklu wykorzystywane są światła w różnych kolorach, występują intensywne zmiany oświetlenia oraz dynamiczna muzyka.
Występują Dorota Androsz – Julia 2 Piotr Biedroń – Paul oraz Cień Katarzyna Dałek – Julia Sylwia Góra – Gloria (aktorka), Doktor Prat (ginekolożka), Carme (psycholożka), Martina (przyjaciółka), Irene (siostra), Paula (pielęgniarka) Krzysztof Matuszewski – Ricard oraz Josep Marzena Nieczuja-Urbańska – Merche (matka), Mari (pielęgniarka z Andulazji), Babcia, Anestozjolożka, Ester (pielęgniarka na praktykach), Sprzedawczyni, Paula (pielęgniarka)
Na zaproszenie Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie dramatopisarka Jolanta Janiczak i reżyser Wiktor Rubin mieli zrealizować spektakl o lokalnej tematyce. Zainteresowała ich historia objawień w Gietrzwałdzie oraz biografie dwóch młodziutkich wizjonerek. Zgodnie z poleceniem Maryi dziewczynki najpierw zamieszkały w klasztorze, a po ukończeniu edukacji wstąpiły do zgromadzenia szarytek. Siostra Barbara pracowała jako misjonarka i zmarła w Gwatemali. Obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny. Natomiast o Justynie historia i Kościół milczą, od kiedy w wieku trzydziestu trzech lat niespodziewanie opuściła klasztor. Jej dalsze losy są nieznane… Twórcy „Nie smućcie się. Ja zawsze będę z Wami” skoncentrowali się na perspektywie Justyny (w tej roli zjawiskowa Milena Gauer), której decyzja o odejściu z zakonu sprawiła, że nie tylko nikt nie zastanawia się nad wyniesieniem jej na ołtarze, ale jej znaczenie jako drugiej z wizjonerek wydaje się problematyczne. Justyna wpisuje się bowiem w biografie niezależnych, zapomnianych przez wielką Historię, kontrowersyjnych kobiet teatru Jolanty Janiczak i Wiktora Rubina – obok carycy Katarzyny, królowej Joanny Szalonej, hrabiny Batory, Rity Gorgonowej, spalonej na stosie Barbary Zdunk czy morderczyni Zofii Stefaniak spod Kórnika. W na(d)pisanym przez twórców życiorysie Justyna, bohaterka „Nie smućcie się”, pozostaje wierna dogmatom wiary, także maryjnemu, chociaż jest postacią pełną wątpliwości i niespełnioną religijnie. Przekonajcie się sami, czy jej emancypacyjne poszukiwania duchowe, w których więcej jest pytań, niż zawierzenia się Bogu, tę ludzką potrzebę umacniają.
Jolancie Janiczak i Wiktorowi Rubinowi nie po raz pierwszy udało się znaleźć świeży i ważny temat w pozornie wysyconych już dyskusjach o pozycji kobiet, patologii struktur kościelnych, przemocy, pamięci i traumie. W subtelnie zabawnym, interesującym wizualnie spektaklu sprawnie łączą lokalną, osadzoną w pamięci Warmii opowieść będącą mitem założycielskim pobliskiego Sanktuarium Maryjnego w Gietrzwałdzie z szerszym kontekstem polskiego katolicyzmu i uniwersalnymi refleksjami na temat wiary, pamięci i patriarchatu. Magdalena Rewerenda, „Czas Kultury”
Jolanta Janiczak i Wiktor Rubin patrzą na katolicyzm ze środka i z czułością. Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”
(…) olśniewające wizualnie, ostentacyjnie recyklingowe kostiumy Marty Szypulskiej (…) miksują powidoki ikonicznych filmowych kadrów (dzieła Jaromila Jireša czy Siergieja Paradżanowa) z estetyką ludowej religijności i wraz ze scenografią Surowca budują teatralną plastykę, która zbliża sceniczną rzeczywistość przedstawienia do opowieści misteryjnej (…). Anna Jazgarska, teatralny.pl
Twórcy
Tekst i dramaturgia: Jolanta Janiczak Reżyseria: Wiktor Rubin Scenografia i wideo: Łukasz Surowiec Kostiumy: Marta Szypulska Muzyka: Krzysztof Kaliski Ruch sceniczny: Magda Jędra Reżyseria światła: Monika Stolarska Asystentka kostiumografki: Natalia Dziarczykowska Inspicjentka/suflerka: Grażyna Czarkowska
Premiera: 22.03.2024 Czas trwania: 1 godz. 40 min (bez przerwy) 16+
Występują Milena Gauer, Aleksandra Kolan, Marta Markowicz, Barbara Prokopowicz, Radosław Hebal, Maciej Pesta Chór Matek Boskich: Jagoda Białek (Studium Aktorskie), Aleksandra Najda (Studium Aktorskie), Monika Stępień, Aleksandra Wajzer, Olha Zakorchemna
Weźcie udział w wyjątkowym doświadczeniu teatralnym, w którym znika podział na widownię i scenę, a widzowie są zaproszeni do bezpiecznej, przyjaznej przestrzeni, gdzie mogą odkrywać świat osób niewidomych. Świat, w którym wszystkie zmysły poza wzrokiem się wyostrzają. Czy łatwiej czuć siebie, kiedy się nie widzi? Sprawdźcie, jak to jest, kiedy widać mniej, a czuć więcej.
Autorami spektaklu-doświadczenia są Izabela Chlewińska, twórczyni sztuki tańca i instalacji performatywnych, badaczka ruchu i metod pracy z ciałem, oraz Tomasz Bergmann – artysta wizualny, twórca obiektów i form, autor przestrzeni sensorycznych, współtwórca marki i projektu Intibag. Przedstawienie współtworzyły grupy eksperckie – niewidome i niedowidzące dzieci i dorośli.
Przestrzeń powstała na potrzeby spektaklu jest miejscem odpoczynku, wyciszającym, kojącym i sprzyjającym osobom wrażliwym, gdzie ilość bodźców jest ograniczona. Czas płynie tu wolniej i można bardziej poczuć siebie. Aktorzy są przewodnikami po tej przestrzeni.
Ważne informacje
Dolna granica wiekowa została ustalona na 5 lat.
W cenie biletu po spektaklach – o godz. 12:00 i 15:30 – odbędą się godzinne warsztaty rodzinne prowadzone przez pedagogów Teatru Miniatura (opis warsztatów poniżej).
Dostępność spektaklu
Spektakl jest dostosowany dla osób z niepełnosprawnością wzroku, słuchu oraz neuroróżnorodnych.
Kilka słów od choreografki
Czego możemy się spodziewać, przychodząc na spektakl „Niewidoczne”?
Spotkamy się z dwojgiem aktorów i specjalnie przygotowaną przestrzenią, która wycisza układ nerwowy. Scenografia Tomka Bergmanna została zaprojektowana holistycznie, żeby działać na widza uspokajająco, poprzez formę, światło i dźwięk. Pojawią się w niej obiekty sensoryczne, które oddziałują na szósty zmysł, zwany czuciem głębokim.
Co to są obiekty sensoryczne?
Obiekty przypominają ciało człowieka, są ciałolubne i ciałopodobne. Kontakt z nimi zapewnia wrażenia dotykowe i słuchowe. Mają różne wielkości i ciężary. My je nazywamy obiektami sensorycznymi, ale można powiedzieć pufy. Dzięki nim wiele osób z wyzwaniami rozwojowymi doznaje ulgi, regulacji emocji i wyciszenia. W spektaklu „Niewidoczne” aktorzy wchodzą w relację z tymi obiektami, a nawet stają się ich wypełnieniem. Ich ciała są dla nas przewodnikami po świecie cielesności, a więc czucia głębokiego, mechanizmów regulujących układ nerwowy, relacji ze swoimi emocjami. A tego wszystkiego przecież nie widzimy, tylko czujemy.
Izabela Chlewińska
Recenzje
Wszyscy obecni zdejmują buty i wchodzą do umieszczonego w środku imponującego namiotu sensorycznego, zaprojektowanego i efektownie podświetlanego przez autora przestrzeni i obiektów spektaklu Tomasza Bergmanna. W środku nie ma krzeseł, tylko pufy i obiekty sensoryczne Intibag, imitujące ludzkie ciało i stworzone w podobny sposób jak koce obciążeniowe, tyle że z bardziej przyjaznej w dotyku rozciągliwej tkaniny.
Każdy siada lub kładzie się tak, by było mu wygodnie – na pufach lub obok nich, czasem tuląc się do zastanych obiektów. Chodzi o to, by zaopiekować swoje ciało tak, aby było mu jak najlepiej. Pomaga w tym półmrok panujący wewnątrz namiotu, który wyglądem przywodzi na myśl żywy organ, wewnątrz którego się znajdujemy. To miejsce przyjazne wizualnie oraz dźwiękowo, o czym publiczność szybko się przekonuje.
Łukasz Rudziński, trojmiasto.pl
O warsztatach
Miniaturowe SPA
czyli miejsce wytchnienia i relaksu,
a w nim działania sprzyjające budowaniu dobrostanu w przestrzeni namiotu stanowiącego scenografię spektaklu „Niewidoczne” z repertuaru Miejskiego Teatru Miniatura.
Warsztaty poszerzają spektakl o nowe konteksty i zapraszają widzów do indywidualnego doświadczenia performatywnego.
Zaprosimy Was rodzinnie do zadań, podczas których pobawimy się PRZYIMKAMI, które pomogą Wam budować orientację przestrzenną i poznawać schemat własnego ciała. To właśnie przyimki wyznaczą nam całą dramaturgię i charakter pefromatywnej sytuacji, bo warsztaty w dużej części będą bez słów.
Warsztaty, prowadzone przez pedagogów Teatru Miniatura, skupiają się na wykorzystaniu potencjału cielesności w otaczającej przestrzeni oraz poszukiwaniu kreatywnych sposobów na znalezienie wytchnienia.
Koszt: Warsztaty są w cenie biletu. Czas trwania: I termin: 15.03.2025 sob. 12:00–13:00 II termin: 15.03.2025 sob. 15:30–16:30 Liczba uczestników: 30 osób
Twórcy
Koncepcja i choreografia: Izabela Chlewińska Przestrzeń/obiekty/światło: Tomasz Bergmann Premiera: 6 maja 2023 Czas trwania: 60 min Spektakl dla widzów w każdym wieku, co najmniej 5 lat.
Występują Magdalena Gładysiewicz, Jacek Majok
Grupa ekspercka
Dzieci z Ośrodka Wczesnego Wspomagania Rozwoju Dziecka Niewidomego i Niedowidzącego w Sobieszewie
Spektakl jest częścią projektu „Kiedy widz nie widzi – poczuj teatr” dofinansowanego ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach programu „Kultura bez barier”. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
Galeria
Fot. materiały Teatru MiniaturaFot. materiały Teatru MiniaturaFot. materiały Teatru MiniaturaFot. materiały Teatru MiniaturaFot. materiały Teatru MiniaturaFot. materiały Teatru MiniaturaFot. materiały Teatru Miniatura
Kameralna opowieść o dorastaniu w cieniu narastającego autorytaryzmu. Dwie nastoletnie siostry wiodą typowe życie wypełnione szkołą i przyjaźniami, gdy awans ojca na sędziego śledczego dramatycznie zmienia dynamikę rodziny. Nowy status społeczny przynosi nie tylko przywileje, ale też coraz bardziej restrykcyjne zasady i rosnące napięcie. Zniknięcie służbowej broni ojca staje się katalizatorem wydarzeń, które zmuszają bohaterki do konfrontacji z rzeczywistością, w której osobiste wybory splatają się z politycznymi konsekwencjami. Subtelny portret rodziny w czasach społecznych przemian, gdzie pozornie błahe decyzje mogą mieć dramatyczne następstwa.
Film zawiera sceny i treści związane z przemocą. Używany jest wulgarny język. Sceny palenia tytoniu.
Od organizatorów
Widownia w Sali Kominkowej Centrum Myśli Jana Pawła II liczy 80 miejsc siedzących. Zachęcamy do wcześniejszego zajmowania miejsc.
Recenzje
„Nasienie świętej figi” to film nieoczywisty: głęboko wchodzący w psychikę reżimowego urzędnika, a jednocześnie pokazujący rodzącą się świadomość i bunt ludzi, którzy są wokół niego. Tych młodych, dla których tęsknota za wolnością jest naturalna. Ale i pokolenia, które zaczyna dążyć do prawdy. Barbara Hollender, „Rzeczpospolita”
Rodzinę przedstawioną w tej opowieści można interpretować, na jednej z płaszczyzn, jako miniaturę irańskiej klasy średniej, gdzie konflikty międzypokoleniowe i między płciami stają się dosłownie sprawą życia i śmierci. Pod powierzchnią żarliwego gniewu reżysera tryska jednak źródło głębokiej empatii: wobec młodych kobiet toczących walkę o prawo do własnego głosu, a także wobec żon i matek, uwikłanych w mechanizm własnego zniewolenia. Ta sama empatia rozciąga się na mężów i ojców składających swoje rodziny w ofierze na ołtarzu niesprawiedliwego reżimu; bezwzględny uścisk patriarchatu staje się również ich osobistą tragedią. Justin Chang, „The New Yorker”
„Nasienie świętej figi” otwiera się jako przytłaczający dramat, w którym splatają się wątki polityczne i obyczajowe, utrzymany w charakterystycznej dla irańskiej kinematografii stylistyce. Jednak z każdą minutą film ewoluuje, by ostatecznie przerodzić się w oszałamiające szaleństwo – niczym strzelanina w pueblo, żywcem wyjęta z wizjonerskich dzieł Sergio Leone. Peter Bradshaw, „The Guardian”
Twórcy
Reżyseria: Mohammad Rasoulof Scenariusz: Mohammad Rasoulof Zdjęcia: Pooyan Aghababaei Montaż: Andrew Bird Muzyka: Karzan Mahmood W głównych rolach: Mahsa Rostami, Setareh Maleki, Niousha Akhshi
Tytuł oryginału: The Seed of The Sacred Fi Gatunek: dramat, kryminał Rok produkcji: 2024 Kraj produkcji: Iran, Francja, Niemcy Język: perski Napisy: polskie Czas trwania: 168 min
Nagrody
MFF w Cannes 2024 – Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI), Nagroda Specjalna Jury
MFF w San Sebastián 2024 – Nagroda Publiczności – Najlepszy film europejski
Wiek: Dzieci w wieku 0–24 miesiące i bliscy im dorośli
„Moja pierwsza odyseja kosmiczna” to multisensoryczna podróż po niesamowitym Kosmosie. Do udziału w niej zapraszamy dzieci do maksymalnie 24 miesiąca życia. Dzieci doświadczą bogactwa wszechświata za pomocą zmysłów wzroku, słuchu, dotyku, ruchu, równowagi i czucia głębokiego. Odwiedzą odległą galaktykę i dotkną gwiazd. Posłuchają tajemniczej, kosmicznej muzyki i zatańczą z zorzą polarną. Pospacerują po drodze mlecznej i spotkają czarną dziurę. Będą tańczyć, turlać się, skakać i odkrywać nieznane. Będzie także czas na wyciszający odpoczynek. W spektaklu nie używamy słów. „Moja pierwsza odyseja kosmiczna” to opowieść o pierwszych krokach, niezwykłej sile ciekawości i kosmosie, który nas przenika.
Abyście razem ze swoim dzieckiem mogli w pełni cieszyć się tym doświadczeniem, wprowadzamy cztery zasady:
Przed wejściem do przestrzeni spektaklu osoby uczestniczące zdejmują i zostawiają buty w wyznaczonym do tego miejscu.
Tuż po wejściu, osoby uczestniczące zostawiają swoje rzeczy osobiste – torebki, wyciszone telefony – w szatni przy sali, w której będzie odbywać się spektakl. Gwarantujemy bezpieczeństwo pozostawionych przedmiotów.
Dla bezpieczeństwa dzieci, jeden dorosły opiekun może mieć pod opieką maksymalnie jedno dziecko.
Spektakl jest dla dzieci do 24 miesiąca życia.
Dostępność
W trakcie spektaklu nie używa się słów. Oddziałuje na różne zmysły. Spektaklowi będzie towarzyszyć tłumaczka PJM.
Od twórców
„Moja pierwsza odyseja kosmiczna”, dzięki wykorzystaniu wszystkich zmysłów (na scenie pojawiają się kolorowe światła, spektaklowi towarzyszy muzyka, która jest także sygnalizowana przez zaczerpnięte z języka Sign2Baby gesty, dzieci czują specjalnie rozpylony zapach oraz mogą skosztować np. jadalnego brokatu) angażuje wszystkie zmysły. Jednocześnie jest to wyważona, spokojna forma, która proponuje uruchomienie wyobraźni, a nie przedstawia gotowych rozwiązań. Również rodzice, przed wejściem, zachęcani są do tego, aby nie tłumaczyć dzieciom tego, co dzieje się na scenie i pozwolić im na samodzielny, swobodny odbiór sztuki.
Recenzje
Wedle „najnajowych” przykazań i tu małe dzieci pod dyskretną kontrolą rodziców mogą robić to, na co tylko mają ochotę: mogą skakać, tańczyć, turlać się lub leżeć, obserwować lub po prostu się relaksować. (…) Za pomocą gestów dłoni aktorek mali widzowie zostaną zaproszeni do multisensorycznej zabawy, pełnej nieodgadnionych rekwizytów oraz dźwięków, migających delikatnie lampek, kręcących się szarf i migoczących gwiazdeczek. (…) Fantazja swych pociech zaczyna coraz bardziej fascynować rodziców, do których dociera (jeśli wcześniej tego nie zauważyli), że przecież ze swoim jeszcze niemówiącym maluszkiem można świetnie porozumieć się gestami! Aram Stern, Teatr dla Wszystkich
Twórcy
Reżyseria: Katarzyna Peplinska-Pietrzak Scenografia i kostiumy: Ewelina Brudnicka Muzyka: Grzegorz Kaźmierski Reżyseria świateł: Piotr Nykowski Konsultacje z języka Sign2baby: Sonia Borysiak
Premiera: 1.06.2023 Czas trwania: 45 min Wiek: dzieci 0–24 miesiące i bliscy im dorośli
Spektakl „Moja pierwsza odyseja kosmiczna” to działanie realizowane przez Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu w partnerstwie z Elefantteatret ze Stravanger/Norwegia. Projekt dofinansowany ze środków Mechanizmu Finansowego EOG 2014-2021 oraz ze środków Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2014-2021
Występują Iga Bancewicz, Agnieszka Zakrzewska
O spektaklu w PJM
Galeria
Fot. archiwum WOAK w ToruniuFot. archiwum WOAK w ToruniuFot. archiwum WOAK w ToruniuFot. archiwum WOAK w ToruniuFot. archiwum WOAK w Toruniu
Poruszający dramat psychologiczny o Lilii, ukraińskiej żołnierce powracającej do rodzinnego domu po traumatycznym okresie niewoli u separatystów w Donbasie. Jako była specjalistka rozpoznania lotniczego, przyzwyczajona do obserwowania świata z perspektywy drona, teraz postrzega rzeczywistość przez pryzmat podobnego dystansu emocjonalnego. Brutalne doświadczenia wojny i niewoli pozostawiły w niej niezatarte piętno, manifestujące się poprzez nawracające koszmary i głębokie wyobcowanie. Film mistrzowsko portretuje złożony proces próby powrotu do normalności, gdzie główna bohaterka, mimo dojmującego ciężaru traumy, stanowczo odrzuca rolę ofiary. To intymne studium człowieka próbującego scalić rozbite kawałki swojego życia i odzyskać utraconą wrażliwość w świecie, który wydaje się już nie być tym samym
Po seansie odbędzie się spotkanie z prof. Marcinem Rzeszutkiem, kierownikiem Laboratorium Badań nad Traumą na Wydziale Psychologii UW. Moderator Mateusz Toma
Ważne informacje
Film rekomendowany jest dla osób dorosłych z uwagi na zawarte w scenach przemoc psychiczną i fizyczną, sceny śmierci, wulgarny język, dyskusję etyczna na temat aborcji.
Od organizatorów
Widownia w Sali Kominkowej Centrum Myśli Jana Pawła II liczy 80 miejsc siedzących. Zachęcamy do wcześniejszego zajmowania miejsc.
Recenzje
Scenariusz autorstwa Nakonecznego i Iryny Tsilyk traktuje historię Lilii z dużym wyczuciem, a kreacja Burkovskiej – cicha, pełna godności, ale bardzo ekspresyjna – wypełnia wiele emocjonalnych luk. Leslie Felperin, „The Hollywood Reporter”
To niezwykle odważne i godne podziwu, że Nakonechny próbuje pokazać niuanse w tak wąskiej perspektywie, szczególnie w czasach, gdy widzowie są bardziej skłonni przyjmować wojenne historie malowane wyraźnym kontrastem czerni i bieli, niż dostrzegać w nich złożone odcienie moralnej i dosłownej szarości. Jessica Kiang, „Variety”
Kluczem do sukcesu „Wizji motyla” jest kreacja Burkovskiej. Aktorka wciela się w postać Lilii z tłumioną wściekłością – jej pozorne opanowanie załamuje się w ulotnych momentach. Te krótkie chwile mówią wszystko. Choć społeczeństwo widzi w niej bohaterkę, jest tak samo krucha jak każdy z nas – przytłoczona ciężarem oczekiwań i bolesnymi ranami przeszłości. W jej grze nie ma efektownych, „oscarowych” momentów ani scen, które łatwo byłoby wykorzystać w zwiastunie. I właśnie to stanowi o jej wielkości. Jack King, „The Playlist”
Tytuł oryginału: Bachennya metelyka Gatunek: dramat Rok produkcji: 2022 Kraj produkcji: Ukraina Języki: ukraiński, rosyjski, angielski Napisy: polskie Czas trwania: 107 min 18+
Nagrody
MFF w Cannes 2022 – Złota Kamera (nominacja) MFF w Trieście 2023 – Nagroda dla najlepszego filmu
Wśród kompozytorów tworzących utwory na skrzypce solo trzech zajmuje miejsce szczególne: Jan Sebastian Bach, Georg Philipp Telemann oraz, tworzący z nich najwcześniej, Heinrich Ignaz Franz von Biber, któremu przypisuje się także autorstwo pierwszego w historii utworu skomponowanego na skrzypce bez akompaniamentu. To właśnie utwory tych trzech wielkich twórców tworzą program koncertu. Z całą pewnością „Sonaty misteryjne” Bibera wraz z wieńczącą je „Passacaglią”, cykl „12 Fantazji na skrzypce solo” Telemanna czy wreszcie Bachowski zbiór „Sonaty i partity (Sei solo a violino senza basso accompagnato)” w sposób niepodważalny przyczyniły się do rozwoju zarówno techniki skrzypcowej, jak i ekspresji w grze na solowym instrumencie. W tym aspekcie równać się one mogą z włoskimi sonatami Arcangela Corellego czy francuskimi Jeana-Marie Leclaira. Wszystkie kompozycje umieszczone w programie koncertu wykazują się różnorodnością, jeśli chodzi o walory brzmieniowe oraz ukazują bardzo szerokie możliwości techniki wiolinistycznej. To także sztandarowe pozycje w literaturze muzycznej będące doskonałym odzwierciedleniem stylu niemieckiego bogatego w środki retoryczne pozwalające na głębokie przeżycie utworów. Małgorzata Malke
Ważne informacje
Miejsce leżące – bilet umożliwia uczestnictwo w koncercie w strefie leżącej. Możesz zabrać ze sobą matę lub koc i doświadczyć muzyki w komfortowej, niestandardowej formie
Program
Jan Sebastian Bach (1685–1750) I sonata na skrzypce solo g-moll BWV 1001: Adagio, Fuga, Siciliana, Presto
Georg Philipp Telemann (1681–1767) VIII fantazja na skrzypce solo E-dur TWV 40:21: Piacevolmente, Spirituoso, Allegro IX fantazja na skrzypce solo h-moll TWV 40:22: Siciliana, Vivace, Allegro IV fantazja na skrzypce solo D-dur TWV 40:17: Vivace, Grave, Allegro
Henirich Ignaz Biber (1644–1704) Passacaglia na skrzypce solo g-moll z „Sonat misteryjnych”
Przedstawienie taneczne, którego tematem jest ciąża i poród. Spektakl jest poetycką opowieścią o tajemniczych aktach tworzenia i powstawania ludzkiego ciała. O akcie urodzin pełnym niesamowitej fizjologii. O procesach, w których kreują się nowe istnienia i powstają historie. O świętowaniu wyłaniającego się życia i otwieraniu na to co przynosi.
„Egzystencja”, słowo określające nasze główne zadanie, zawiera echo narodzin jako wyłaniania. W klasycznej łacinie ex sisto znaczyło dosłownie „wychodzić z”, „wydobywać się”, „rodzić się”. […] Wraz z całą wspólnotą żywych należymy do bytów objawiających się przez urodzenie i tkniętych ruchem wyłaniania. Możliwość istnienia dana jest więc za cenę wysiłku podjętego przeciw znieruchomieniu. Jolanta Brach-Czaina, „Szczeliny istnienia”
Dostępność
Spektakl bez słów. Wstęp przed spektaklem będzie tłumaczony na polski język migowy.
Zapraszamy do kontaktu z Biurem Festiwalu Nowe Epifanie: e-mail: festiwal@noweepifanie.pl tel./SMS: 48 530 157 939
Ważne informacje
Widzowie proszeni są o zdjęcie obuwia oraz o odłożenie rzeczy osobistych. Wszyscy siedzą na podłodze (dla osób, którym trudno jest usiąść na podłodze, dostępne są krzesła).
Twórcy
Choreografia: Hanna Bylka-Kanecka Kreacja i wykonanie:Janusz Orlik, Anna Steller Muzyka: Aleksandra Słyż Konsultacje scenograficzne: Alicja Bielawska Roślinne barwienie lin: Ewa Garniec Złota Wsparcie kostiumograficzne: Angelina Janas-Jankowska Reżyseria świateł: Ewa Garniec Producentki: Izabella Nowacka, Karolina Wycisk Plakat: Patrycja Mastej Produkcja: Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu Koprodukcja: Fundacja Performat, Festiwal Nowe Epifanie
Premiera festiwalowa: 30.03.2025 Premiera: 25 maja 2025 w ramach Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu Czas trwania: 60 min Rodziny z dziećmi od 5 r.ż.
Galeria
Fot. Maciej Zakrzewski dla Centrum Sztuki Dziecka w PoznaniuFot. Maciej Zakrzewski dla Centrum Sztuki Dziecka w PoznaniuFot. Maciej Zakrzewski dla Centrum Sztuki Dziecka w PoznaniuFot. Maciej Zakrzewski dla Centrum Sztuki Dziecka w PoznaniuFot. Maciej Zakrzewski dla Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu
Couperin / Froberger / de La Guerre / Couperin / d’Anglebert
Medytacje, żale, lamenty ujęte w swobodne formy wypowiedzi i ukazane w soczystej harmonii stroju mezotonicznego. Jak bardzo nastrojenie instrumentu narzuca wykonawcy interpretację? Czy dzisiejszy słuchacz potrafi odczytać zgrzyty temperacyjne jako zamierzone zabiegi retoryczne? Na program koncertu złożą się niemenzurowane utwory z XVII i XVIII wieku ułożone przez wykonawczynię w płynną opowieść – podróż po barokowym stylus fantasticus w formie osobistej suity fantastycznej. Małgorzata Sarbak
Ważne informacje
Miejsce leżące – bilet umożliwia uczestnictwo w koncercie w strefie leżącej. Możesz zabrać ze sobą matę lub koc i doświadczyć muzyki w komfortowej, niestandardowej formie
Program
François Couperin (1668–1733) Premier prélude z „L’Art de toucher le clavecin”
Johann Jakob Froberger (1617–1667) Plainte faite à Londres pour passer la Mélancolie la quelle se jouë lentement et à discretion z Suity a-moll nr 30 Fantasia II FbWV 202
Élisabeth Jacquet de La Guerre (1665–1729) Prélude III
Johann Jakob Froberger Fantasia VI FbWV 206
Louis Couperin (1626–1661) Prélude à l’imitation de Mr Froberger z Suity a-moll nr 5
François Couperin Seconde prélude z „L’Art de toucher le clavecin”
Johann Jakob Froberger Toccata II FbWV 102
François Couperin Cinquième prélude z „L’Art de toucher le clavecin”
Jean-Henri d’Anglebert (1629–1691) Tombeau de Mr de Chambonnières ze zbioru „Pièces de clavecin”
Louis Couperin Pavane
Johann Jakob Froberger Meditation faite sur ma mort future, la quelle se joue lentement avec Discrétion z Suity D-dur nr 20
Marcel – urocza muszelka wielkości zaledwie cala – wiedzie barwne życie u boku swej babci Connie oraz ich osobliwego pupila – kłębka kurzu imieniem Alan. Choć kiedyś byli częścią licznej społeczności muszelek, teraz żyją samotnie jako jedyni ocalali z tajemniczej tragedii. Los jednak płata figla, gdy pewien twórca filmów dokumentalnych odkrywa ich obecność w wynajmowanym mieszkaniu. Krótki film, który Dean publikuje w sieci, sprawia, że Marcel zyskuje rzeszę oddanych wielbicieli, a wraz z rosnącą popularnością pojawiają się zarówno nieznane dotąd niebezpieczeństwa, jak i iskierka nadziei na odnalezienie zaginionej rodziny.
Widownia w Sali Kominkowej Centrum Myśli Jana Pawła II liczy 80 miejsc siedzących. Zachęcamy do wcześniejszego zajmowania miejsc.
Recenzje
„Marcel Muszelka w różowych bucikach” to też opowieść o nadziei i o sile społeczności. O tym, że chcemy pomagać innym, że jesteśmy gotowi oddawać swój czas i zaangażowanie, wspierać. I że inni są nam potrzebni. Marcel zyskuje sojusznika w Danie, ale Dan zyskuje przyjaciół w Marcelu i jego babci. Nikt nie jest samotną wyspą. Na każdej wyspie znajdzie się przecież co najmniej jedna muszelka. Maja Staniszewska, „Gazeta Wyborcza – Wysokie Obcasy”
Ten familijny obraz spod szyldu A24 w przedziwny sposób łączy w sobie bajkową lekkość, słodko-gorzką zadumę, życiową mądrość i nutę wzruszającej melancholii. I właśnie dlatego trafia idealnie w czasy, w których żyjemy. Caroline Siede, FOX
Poszukujący bliskości cudaczny stworek staje się [dla Deana] zwierciadłem, trochę mentorem, a zapewne też kompanem w rozdartej i prowizorycznej egzystencji. Zaś opowieść złożona ze słów, robaków, ożywionych resztek jedzenia, farfocli czy pyłków kurzu dostarcza jeszcze bardziej osobliwej mieszanki: wzruszenia, zadumy, lecz także niewymuszonej zabawy. Anita Piotrowska, „Tygodnik Powszechny”
Twórcy
Reżyseria: Dean Fleischer-Camp Scenariusz: Dean Fleischer-Camp, Jenny Slate, Nick Paley Zdjęcia: Eric Adkins, Bianca Cline Montaż: Dean Fleischer-Camp, Nick Paley Muzyka: Disasterpeace Obsada: Jenny Slate, Dean Fleischer-Camp, Isabella Rossellini
Tytuł oryginalny: Marcel the Shell with Shoes On Gatunek: animacja, dramat, familijny, komedia Rok produkcji: 2021 Kraj produkcji: USA Język: angielski Napisy: polskie Czas trwania: 90 min Kategoria: 12+
Nagrody
Oscar 2023 – Najlepszy długometrażowy film animowany (nominacja) Saturn 2022 – Najlepszy film animowany Annie 2023 – Najlepszy niezależny film animowany
Tematyka spektaklu „Polowanie” wprost odwołuje się do tegorocznego hasła – co syn jest winien ojcu? Co ojciec może egzekwować od swojego dziecka? Czy odczuwanie straty za synem, który uciekł przed przeszłością i rodzicami, jest podobne do straty za zwierzęciem? „Polowanie” Ishbel Szatrawskiej, autorki nagradzanej powieści „Toń”, jest jednym z jej pierwszych tekstów dla teatru. Ten rodzinny dramat, który komplikują powielane z pokolenia na pokolenie stereotypowe wzorce patriarchalne, osadzony jest w środowisku myśliwych. Autorka opisuje skomplikowane, podszyte sekretami, relacje rodzinne, proponuje także refleksję nad relacjami z nie-ludzkimi podopiecznymi i doświadczeniem żałoby. Łukasz przyjeżdża do domu z okazji uhonorowania jego ojca przez Związek Łowiecki, nieświadomy, że następnego dnia ma udać się na polowanie z przyjacielem rodziny. Jakie sekrety skrywają rodzice młodego mężczyzny? Kim są Rudzcy? Kameralny spektakl Piotra Pacześniaka to historia o zagubionych i samotnych ludziach, którzy otwartość, szczerość i bezinteresowność uczuć wymienili na luksus i władzę, a wzajemne wsparcie i słuchanie zastąpili niekończącą się i bezwzględną rywalizacją.
Po spektaklu odbędzie się spotkanie z reżyserem Piotrem Pacześniakiem oraz prof. Eweliną Knapską (Pracownia Neurobiologii Emocji w Instytucie Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN). Moderatorka: psycholożka dr Joanna Gutral
Recenzje
Co to za kulturowy przymus i jakie kompleksy każą facetom zdobywać krwawe trofea? Jak przemoc reprodukuje się z ojca na syna i w jaki sposób kobiety, w tym gastronomiczne matki i żony oraz obiekty seksualnej rywalizacji, podtrzymują ten system? W co wyrodziła nam się tradycja ziemiańska? „Polowanie”, choć w zupełnie innej konwencji, też byłoby pociągającą fantazją o łowach i zemście z gatunku „hunt and revange”. Z tą jednak różnicą, że u Ishbel Szatrawskiej nie mszczą się ani zwierzęta, ani ich rzecznicy, mści się raczej los (a może las?). Na dodatek ofiarą pada suka, niewinna i nieświadoma: nie jest człowiekiem, ale należy do rodziny i zostaje opłakana jak córka. Jeśli poddamy się mocy tej prawie antycznej opowieści, mamy szansę doznać wstrząsu i oczyszczenia, być może nawet rozpoznania (w ekologicznym sensie), zostanie nam natomiast odmówiona łatwa satysfakcja kompensacyjnej zemsty. Może i słusznie, bo przecież myśliwych w tym kraju nie wystrzelamy, niestety nie pozamykamy ich nawet do więzień – prędzej już oni nas. Jedyne, co nam na razie pozostaje, to zrozumienie tradycyjnych, zakodowanych w polskich rodzinach mechanizmów rywalizacji i przemocy, tak by ich nie powielać. Pod tym tylko warunkiem następne pokolenie przestanie wreszcie strzelać po lasach – o ile będą jeszcze wtedy lasy. Justyna Jaworska, „Opowieści o łowach i zemście”, „Dialog” 2020 nr 4
Autorka dramatu Ishbel Szatrawska umieściła całość w strukturze tytułowego polowania, poddając przy okazji krytyce model mężczyzny łowczego. Śmieszą te dubeltówki, pokoty i trofea dopóty, dopóki nie spostrzeżemy, że takimi samymi zdobyczami są inni ludzie – łowieni we wnyki relacji osobistych i społecznych. (…) Drobnostki zamiast wielkich problemów. Teatr małych spraw – może to jest klucz do zrozumienia obecnej dynamiki relacji międzypokoleniowych? Dominik Gac, „Teatr”
Obyczajowy dramat rodzinny w cieniu poroży i trofeów: na eleganckiej kolacji wychodzą na jaw skrywane napięcia. Skutecznie podbija je mroczna, niepokojąca muzyka, a obsada umiejętnie pokazuje stopniowe wypadanie z towarzyskiej konwencji. To kolejny dowód, że Pacześniak z dużym powodzeniem tworzy nowy teatr środka, łącząc klasyczną salonową konwencję, pastisz eksperymentów z formą i estetykę telewizyjną. Na dodatek, nie po raz pierwszy, wciąga publiczność w inscenizację, czyniąc z niej dodatkową osobę aktorską. Przemysław Gulda
Bohaterowie „Polowania” pochodzą z warstwy średniej, ale prezentowane przez nich na przykład idee pro-eko nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Jeżeli zapytalibyśmy ich, jaki mają światopogląd, to pewnie odpowiedzieliby, że są liberalni, otwarci, tolerancyjni, światli, wyedukowani. Oczywiście, że tak by odpowiedzieli, ale widzowie na to wzruszą tylko ramionami. Jacek Sieradzki, e-teatr
Nagrody
Finalista 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej; Nagroda Komisji Artystycznej 30. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej dla Ishbel Szatrawskiej za sztuki: „Polowanie” i „Żywot i śmierć pana Hersha Libkina z Sacramento w stanie Kalifornia”.
Twórcy
Tekst: Ishbel Szatrawska Reżyseria i adaptacja: Piotr Pacześniak Scenografia: Łukasz Mleczak Kostiumy: Zoya Wygnańska Muzyka: Michał Zachariasz Choreografia: Krystyna Lama Szydłowska Reżyseria świateł: Monika Stolarska Asystent reżysera: Andrzej Rospondek Obsługa techniczna: Dźwięk, multimedia: Piotr Andrzej Całus Światło: Przemysław Bielawski Fryzjerstwo, charakteryzacja, garderoby: Ewa Chłód, Ewa Gut, Ewa Michalak Rekwizyty: Oskar Nowak, Grzegorz Gut Obsługa sceny: Jacek Celiński, Zbigniew Dulnik, Dariusz Haładus, Paweł Kużdżeń, Bartłomiej Odwaga
Premiera: 7.10.2023 Czas trwania: 80 min (bez przerwy) 16+ Sztuka Ishbel Szatrawskiej ukazała się drukiem w miesięczniku „Dialog” (2020 nr 4).
Występują Karol Czajkowski – Łukasz Adam Hutyra – Witold Agnieszka Łopacka – Barbara Waldemar Cudzik – Rudzki Hanna Zbyryt – Natalia Robert Rutkowski – Władziu
Galeria
fot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubakfot. Piotr Dłubak
Program koncertu Bolette Roed skupi się na różnych aspektach zależności pokoleniowych:
instrumentach z rodziny fletów prostych od średniowiecza do współczesności,
pokoleniach kompozytorów piszących na te instrumenty, kojarzone często ze śpiewem ptaków,
przedstawicielach kilku pokoleń ludzi, którzy w jakiś sposób na nas wpływają, tworząc unikalny współczesny język muzyczny.
Duńska artystka zaprezentuje całą gamę fletów, przechodząc od mniejszych do większych instrumentów, a także zaprosi w podróż przez trzy bardzo różne rodzaje muzyki fletowej odwołującej się do: ptaków, późnego baroku reprezentowanego przez J.S. Bacha i G.Ph. Telemanna, wreszcie do emocji danej chwili dzięki utworom współczesnym, m.in. Poula Høxbro (premiera światowa kompozycji Neolithic Meditation – Wind Play), i improwizacjom na temat melodii ludowych, z którymi artystka dorastała.
Ważne informacje
Miejsce leżące – bilet umożliwia uczestnictwo w koncercie w strefie leżącej. Możesz zabrać ze sobą matę lub koc i doświadczyć muzyki w komfortowej, niestandardowej formie
Program
Anonim z XIV w. Trotto
Guillaume de Machaut (1300–1377) Se d’amer me repentoie Tels rit au main qui au soir pleure
Jacob Van Eyck (ok. 1590–1657) Engels Nachtegaeltje (Angielski słowik)
Anonim Nightingale, Bullfinch, Parrot, The East India Nightingale, Bullfinch ze zbioru The Bird Fancyer’s delight (1730)
Bent Lorentzen (1935–2018) Ptaki (2001)
Ib Nørholm (1931–2019) Fløjt (1999)
Georg Philipp Telemann (1681–1767) I Fantazja na flet solo A-dur TWV 40:2: Vivace, Allegro
Jan Sebastian Bach (1685–1750) Partita a-moll na flet solo BWV 1013: Allemande, Corrente, Sarabande, Bourrée anglaise
Poul Høxbro Neolithic Meditation – Wind Play (2025) – premiera światowa
Bolette Roed (ur. 1979) Improwizacja na tematy ludowe
Lutnie cieszyły się w Europie doby renesansu i baroku ogromną popularnością i uznaniem. Ich dźwięki rozbrzmiewały w królewskich pałacach, komnatach książęcych oraz domach szlachty i mieszczan, którzy byli świadomi, iż nic tak nie dodaje splendoru jak znakomita muzyka, nic nie bawi szanownych gości lepiej niż pełne temperamentu tańce. Nadwornym lutnistą króla polskiego, jednocześnie elektora saksońskiego, Augusta Mocnego był najsłynniejszy lutnista XVIII wieku – Silvius Leopold Weiss (który uczył się gry na tym instrumencie od ojca). Taką samą funkcję pełnili w XVII wieku Reusnerowie ojciec i syn (obaj noszący imię Esaias) u Piastów książąt Śląskich. Dzieła tych lutnistów leżą w centrum moich zainteresowań, a żywy odbiór ze strony publiczności świadczy, iż ta „muzyka dawna” wciąż przemawia swoją ekspresyjnością i że słuszny jest jej triumfalny powrót do współczesnego życia koncertowego. Anna Wiktoria Swoboda
Ważne informacje
Miejsce leżące – bilet umożliwia uczestnictwo w koncercie w strefie leżącej. Możesz zabrać ze sobą matę lub koc i doświadczyć muzyki w komfortowej, niestandardowej formie
Najnowszy film Rungano Nyoni, nagrodzonej w Cannes reżyserki „Nie jestem czarownicą”, to surrealistyczna opowieść o zderzeniu tradycji z nowoczesnością w zambijskiej społeczności. Główna bohaterka, Shula, po tragicznym odkryciu zwłok swojego wuja zostaje uwikłana w sieć lokalnych zwyczajów, przesądów i patriarchalnych struktur. Film w charakterystyczny dla reżyserki sposób łączy elementy realizmu magicznego z ostrą krytyką społeczną, ukazując, jak tradycyjne wartości i kult rodziny mogą prowadzić do przemilczania niewygodnych prawd i marginalizacji kobiet. To kolejna wyrazista produkcja studia A24, w której poetycka forma służy opowiedzeniu uniwersalnej historii o próbie zachowania własnej tożsamości w obliczu opresyjnego systemu.
Film zawiera sceny zażywania substancji odurzających i przemocy seksualnej.
Od organizatorów
Widownia w Sali Kominkowej Centrum Myśli Jana Pawła II liczy 80 miejsc siedzących. Zachęcamy do wcześniejszego zajmowania miejsc.
Recenzje
Cały dramat filmu rozgrywa się w rytuałach, społecznych konwenansach i dialogach, odsłaniających po kawałku postać zmarłego i jego wpływ na bohaterki, oraz konsekwencje tegoż dla życia każdej z nich. Mężczyźni są u Nyoni niemal nieobecni, ale widmo ich władzy nieustannie unosi się nad wszystkim, co robią i co przeżywają kobiety. Ten patriarchalny klincz i niemal absolutna niemożliwość przełamania zaklętego kręgu przemocy i milczenia budują gęsty klimat „Jak zostałam perliczką”, który mimo wyrazistego społecznego osadzenia Nyoni reżyseruje jak horror spod znaku sygnującej film marki A24. Tomasz Raczkowski, film.org.pl
„Jak zostałam perliczką” to magicznie transcendentny, przebiegle zabawny i przykuwający uwagę komentarz kulturowy, który zestawia nierówności wynikające z tradycji z ciepłem, jakie wciąż potrafi czasami zapewnić wspólnota. Robert Daniels, RogerEbert.com
Film mistrzowsko łączy czarny humor z przeszywającym poetyckim realizmem, portretując współczesne zambijskie społeczeństwo w momencie międzypokoleniowego konfliktu między zakorzenioną tradycją a społecznym postępem. To świeże, nowoczesne kino, które zachwyca zarówno odwagą, jak i precyzyjnie wyważoną formą. Guy Lodge, „Variety”
Tym, czego nie można odmówić zambijsko-walijskiej artystce, są jej imponująca szczerość w wyrażaniu frustracji, rozdawaniu słusznych ciosów i gestów wrażliwości oraz nieoceniona zdolność głębokiego poruszania. Dawid Smyk, Pełna Sala
Twórcy
Reżyseria: Rungano Nyoni Scenariusz: Rungano Nyoni Zdjęcia: David Gallego Montaż: Nathan Nugent Muzyka: Lucrecia Dalt W głównych rolach: Elizabeth Chisela, Henry B.J. Phiri, Susan Chardy
Tytuł oryginalny: On Becoming a Guinea Fowl Gatunek: dramat Rok produkcji: 2024 Kraj produkcji: Wielka Brytania, Zambia, Irlandia, USA Język: polski Napisy: polskie Czas trwania: 95 min
Nagrody
MFF w Cannes 2024 – najlepsza reżyseria (Un Certain Regard) Nagrody Brytyjskiego Kina Niezależnego 2024 – najlepsza reżyseria MFF w Londynie 2024 – specjalne wyróżnienie
Sarah Kofman – francuska filozofka, eseistka, profesorka Sorbony, związana z nurtem dekonstrukcjonizmu – była bliską współpracowniczką Jacques’a Derridy i Gilles’a Deleuze’a. Jednak mimo imponującego dorobku naukowego obejmującego filozofię, sztukę, psychoanalizę, literaturę i feminizm, nigdy nie zdobyła należnego jej miejsca w gronie najwybitniejszych postaci światowej filozofii. Kofman napisała wiele książek i niezliczone artykuły, ale dopiero pod koniec życia odważyła się opowiedzieć o sobie. O swoim dzieciństwie rozpiętym między dwoma matkami i o symbolicznym nieustannym „krążeniu” między rue Ordener – kojarzoną z jej żydowską tożsamością, a rue Labat – związaną z procesem asymilacji; krążeniu, które stało się źródłem jej wewnętrznego konfliktu tożsamościowego. Sztuczna, wytworzona na lata tożsamość nie tylko pozwoliła przetrwać Kofman wojnę i uniknąć śmierci, ale także umożliwiła refleksję nad tym, co najgłębiej tkwiło w jej własnym „ja”. Przyglądając się tej osobistej historii Kofman, powinniśmy zadać sobie pytanie: na co właściwie patrzymy i kogo tak naprawdę widzimy?
Całe życie obchodzę, Alexandre, wydaję na taksówki by omijały rue Ordener i rue Labat szerokim łukiem, a zwłaszcza łączącą je rue Marcadet, ta jest najgorsza, czy słyszysz to, co ja: Mar-cadet, kosz-mar? to nie przypadek, Alexandre, że między te dwie ulice wcisnęła się ta sylaba, posłuchaj: MAR-cadet, kosz-MAR! Dlatego omijam od kilkudziesięciu lat rue Ordener i rue Labat, taksówka, zawsze ta sama, zawozi mnie na wykłady nadkładając drogi, dopłacam do tych objazdów, całe życie za to płacę, już dość. Janusz Margański, Monika Muskała (fragment scenariusza)
12 kwietnia po spektaklu odbędzie się spotkanie z twórczyniami i twórcami oraz z prof. Andrzejem Lederem. Moderatorka: Katarzyna Lemańska
Harmonogram
Premiera festiwalowa: 10.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Pokazy festiwalowe: 11-13.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Spotkanie z twórcami i prof. Andrzejem Lederem, 12.04, g. 21.15, Duża Scena, wstęp wolny
Ważne informacje
W spektaklu pojawia się tematy: śmierci samobójczej, zaburzenia odżywiania, przemocy wobec dzieci. Palone są na scenie papierosy.
Twórcy
Reżyseria: Katarzyna Kalwat Tekst: Janusz Margański, Monika Muskała Sceniczne opracowanie tekstu: Monika Muskała Scenografia: Zbigniew Libera Muzyka: Wojtek Blecharz Reżyseria światła, zdjęcia do filmu: Marcin Koszałka Kostiumy: Katarzyna Kalwat, Saskia Hellmann Konsultacja choreograficzna: Igor Shugaleev Opracowanie architektoniczne koncepcji scenografii i jej realizacja wizualna: Saskia Hellmann Instumentalistka: Kamila Wąsik-Janiak Inspicjentka: Marta Śmierzchalska Asystentka reżyserki: Maja Wisła-Szopińska Koprodukcja: Nowy Teatr, Festiwal Nowe Epifanie/Centrum Myśli Jana Pawła II Premiera: 10.04.2025 podczas 16. edycji Festiwalu Nowe Epifanie 16+
Występują Ewa Dałkowska/Maria Maj, Małgorzata Hajewska, Maja Ostaszewska, Jacek Poniedziałek oraz Alicja Strojek/Emilia Przywara/Nina Żubrowska
Sarah Kofman – francuska filozofka, eseistka, profesorka Sorbony, związana z nurtem dekonstrukcjonizmu – była bliską współpracowniczką Jacques’a Derridy i Gilles’a Deleuze’a. Jednak mimo imponującego dorobku naukowego obejmującego filozofię, sztukę, psychoanalizę, literaturę i feminizm, nigdy nie zdobyła należnego jej miejsca w gronie najwybitniejszych postaci światowej filozofii. Kofman napisała wiele książek i niezliczone artykuły, ale dopiero pod koniec życia odważyła się opowiedzieć o sobie. O swoim dzieciństwie rozpiętym między dwoma matkami i o symbolicznym nieustannym „krążeniu” między rue Ordener – kojarzoną z jej żydowską tożsamością, a rue Labat – związaną z procesem asymilacji; krążeniu, które stało się źródłem jej wewnętrznego konfliktu tożsamościowego. Sztuczna, wytworzona na lata tożsamość nie tylko pozwoliła przetrwać Kofman wojnę i uniknąć śmierci, ale także umożliwiła refleksję nad tym, co najgłębiej tkwiło w jej własnym „ja”. Przyglądając się tej osobistej historii Kofman, powinniśmy zadać sobie pytanie: na co właściwie patrzymy i kogo tak naprawdę widzimy?
Całe życie obchodzę, Alexandre, wydaję na taksówki by omijały rue Ordener i rue Labat szerokim łukiem, a zwłaszcza łączącą je rue Marcadet, ta jest najgorsza, czy słyszysz to, co ja: Mar-cadet, kosz-mar? to nie przypadek, Alexandre, że między te dwie ulice wcisnęła się ta sylaba, posłuchaj: MAR-cadet, kosz-MAR! Dlatego omijam od kilkudziesięciu lat rue Ordener i rue Labat, taksówka, zawsze ta sama, zawozi mnie na wykłady nadkładając drogi, dopłacam do tych objazdów, całe życie za to płacę, już dość. Janusz Margański, Monika Muskała (fragment scenariusza)
12 kwietnia po spektaklu odbędzie się spotkanie z twórczyniami i twórcami oraz z prof. Andrzejem Lederem. Moderatorka: Katarzyna Lemańska
Harmonogram
Premiera festiwalowa: 10.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Pokazy festiwalowe: 11-13.04.2025, g. 19:00, Duża Scena Spotkanie z twórcami i prof. Andrzejem Lederem, 12.04, g. 21.15, Duża Scena, wstęp wolny
Ważne informacje
W spektaklu pojawia się tematy: śmierci samobójczej, zaburzenia odżywiania, przemocy wobec dzieci. Palone są na scenie papierosy.
Twórcy
Reżyseria: Katarzyna Kalwat Tekst: Janusz Margański, Monika Muskała Sceniczne opracowanie tekstu: Monika Muskała Scenografia: Zbigniew Libera Muzyka: Wojtek Blecharz Reżyseria światła, zdjęcia do filmu: Marcin Koszałka Kostiumy: Katarzyna Kalwat, Saskia Hellmann Konsultacja choreograficzna: Igor Shugaleev Opracowanie architektoniczne koncepcji scenografii i jej realizacja wizualna: Saskia Hellmann Instumentalistka: Kamila Wąsik-Janiak Inspicjentka: Marta Śmierzchalska Asystentka reżyserki: Maja Wisła-Szopińska Koprodukcja: Nowy Teatr, Festiwal Nowe Epifanie/Centrum Myśli Jana Pawła II Premiera: 10.04.2025 podczas 16. edycji Festiwalu Nowe Epifanie 16+
Występują Ewa Dałkowska/Maria Maj, Małgorzata Hajewska, Maja Ostaszewska, Jacek Poniedziałek oraz Alicja Strojek/Emilia Przywara/Nina Żubrowska
